Zabytki Japonii

Pisząc ten tekst, zainspirowało mnie parę rzeczy w architekturze i w samej Japonii dlatego też moje teksy poświęcone są kulturze japońskiej i tym chciałabym się podzielić. Większość z nas słyszy o Japonii tylko z relacji współpracy biznesowej i gospodarczej, a tak mało wie o bogatej kulturze i szacunku do tradycji.

Cechą charakterystyczną, jaką wyraża kultura japońska, jest przede wszystkim wyjątkowy szacunek dla natury. Japończycy, w przeciwieństwie do Europejczyków, nie czują się panami przyrody. Są jedynie częścią praw natury, która nad nimi góruje w wielu wypadkach. Twierdzenie to związane jest z religią shintoistyczną, a stąd w Japonii prosta droga do zamiłowania do przestrzeni, również w architekturze. Inną twórczą siłą, głęboko zakorzenioną w tradycji, jest też asymetria, która spotykana obok symetrii, jest odbiciem aspektów kultury chińskiej, bądź też zachodniej architektury.
Największe odbicie w kulturze japońskiej, które można odnaleźć w architekturze świątyń i w ich otoczeniu. Najważniejszym sanktuarium w Japonii jest shintoistyczna świątynia bogini słońca, powstała na przełomie trzeciego wieku. Świątynia w Ise została zbudowana ze specjalnego rodzaju drewna cyprysowego i pokryta korą, a to wszystko bez użycia jakichkolwiek gwoździ. Całość konstrukcji została zaś umieszczona na palach. Podstawową cechą rozpoznawczą jest naturalny kolor materiałów, które współgrają z otaczającą go przyrodą. Świetnie wyraża się tu kultura Japonii, gdyż widać zamiłowanie do przyrody.
Wraz z pojawieniem się w Japonii buddyzmu upowszechniły się nowe, chińskie wzory, które operowały osiowością i symetrią układu kompozycyjnego. Nowością było także usadowienie budynku na kamiennym cokole, albo też dach kryty ceramiką. Pierwsza taka świątynia buddyjska powstała w Japonii w roku 558 i już niestety nie istnieje. Obecnie najcenniejszym zabytkiem z tego okresu, jaki utożsamia kultura japońska, jest zespół świątynny Horyuji, wzniesiony w latach 587–607. Ten niezwykle cenny i interesujący kompleks świątynny jest uważany za najstarszy zabytek architektury drewnianej, nie tylko na obszarze Japonii, ale też na całym świecie.

Chciałabym abyśmy tak szanowali naszą kulturę, zabytki jak robią to Japończycy, ponieważ kultura to my, to nasze korzenie. Powinniśmy się nad tym wszyscy zastanowić, co należy zrobić, by uratować nasz dorobek narodowy i przekazać go następnym pokoleniom.

Beata Jaroszewska
II rok studiów dokt. WNPiD UAM
SEKCJA JAPOŃSKA

japoniaoczamifana.frix.pl
konnichiwa.pl

bibliografia:
Bator J., "Japoński wachlarz.Powroty", Warszawa 2011.
Petri J., "Estetyczne aspekty japońskiej przestrzeni", Kraków 2010.